निशिगंध पसरला
मुग्ध शरदाचे चांदणे
उतरता अवनीवर
हर्षे सौंदर्याचे लेणे

कशी किमया मग झाली
सोने हळूच पसरले
प्रियकराच्या उबेला
प्रिया मन आसुसले

नाही कसले बहाणे
नाही तसले उखाणे
लज्जा लाजत प्रियेची
कुशीमध्ये विसावणे

थंड वार्याची झुळूक
गात्र गात्र थरारती
तरी प्रिया का रुसली
मग प्रिया का हसली

काय करावे सुचेना
प्रियकर झाला खुळा
शारदाचा येता झोका
झाला आणिक बावळा

मानू आभार कुणाचे
शारदीय चांदण्याचे
थंडगार त्या हवेचे
उबदार कि प्रियेचे

राधा एकरूप झाली
कृष्ण सावळा दिसेना
शरदाच्या चांदण्यात
गौर वर्णही हरवला

पावा कुणासाठी होता
कण कण झंकारता
राधा मनी कृष्ण कृष्ण
कृष्ण मनी राधा राधा