तु लावलेले कवितेचे बीज
हळू हळू मोठे होतेय
तुझ्या विरहाच्या अश्रुने
खुप खुप बहरतेय
आता वेळ आलीय
त्याला फुले येण्याची
अशावेळी तु इथे नाहीस
हीच खंत आहे माझ्या मनाची
पहिला अंकुर आला तेव्हा
तु माझ्यासोबत होतीस
आता कळीची चाहूल लागता
तु कुठे गेलीस??
त्याचे प्रत्येक पान अन फुल
तुझीच वाट पाहतेय
कधीतरी होईल स्पर्श तुझा
म्हणून मनोमन शहारतेय
माझे काय
माझे पूर्ण जीवन मी
तुझ्यावरच वाहिले
तु गेल्यावर आता माझे
अस्तित्वाच नाही राहीले
कधी येणार तु
कधी ओंजळीत भरणार त्याला
आता वेळ लाऊ नकोस
त्याला न पाहता जाऊ नकोस
मला दुखविले तसे...
त्याला तरी दुखऊ नकोस
त्याला तरी दुखऊ नकोस...