मन माझे स्वप्नाळू ,
कसे किती आवरावे...

कधी वाटते फुलपाखरू व्हावे
फुलांच्या सुगंधात न्हावून
एकेक पाकळीला विलग करत जावे
त्यांच्या मधुरसाला प्राशून,
हृदयीचे रंग त्यांच्या,पंखावर पेरावे
मन माझे ...

कधी वाटते पक्षी व्हावे
वृक्षवेलींवर रमतगमत
प्रत्येक कडूगोड फळाला चाखत जावे
पंखांमध्ये बळ भरून ,
उंच उंच जात, आकाश त्यावर पेलावे
मन माझे ...

कधी वाटते सरिता असावे
खळखळ पाणी उरी घेत
वळणावळणावर नाचत गात हुंदडावे
मलीन काठांना स्वच्छ धुवून,
हरेक जीवाला तृप्त करत, पुढेपुढे चालावे
मन माझे ...

पुन्हा फिरून वाटते माणूसच असावे
सुखदुःखाच्या हिंदोळ्यावर
मातीला स्पर्शून पुन्हा आभाळ कवेत घ्यावे
रडणाऱ्याचे अश्रू पुसून,
हसणाऱ्याला हसवत, सुरेल जीवनगीत गात जगावे
मन माझे ...