कसे सोडवू मी सुखाचे उखाणे,

व्यथांचे उसासे कवटाळलेला...

जरी भासतो मी त्रुणांकुर हिरवा,

तरी ओंडका मी असे वाळलेला !



मला पाहिजे प्रिये आपुलकी,

अन् बोलकी, तुझी सावली...

झरा अपेक्षांचा सहज पाझरावा...

उपेक्षांच्या रणात जो आटला !



ज्वालामुखी, उधाणं अन् वादळे,

मलाच का म्हणती आपले ?

परंतू वार्याच्या झुळूकेस हलक्या,

श्वास माझा ही आसुसलेला !



नसे शांतता कुठे जीवनात,

किती प्रश्न, चिंता, शंका मनात

सुर्यासवे पहाटे शुचिर्भूत व्हावे,

क्षितीजाकडे हा प्रवास चाललेला